تثليث‌

[1]

يكى از اصول مسيحيت است كه بر اساس آن مسيحيان معتقدند از ازل، الوهيت و خدائيت را سه شخص با هم و همزمان داشته‌اند؛ اين سه شخص عبارتند از پدر، پسر و روح‌القدس، يعنى مسيحيت از يك سو خداوند را واحد مى‌داند و از سوى ديگر براى ذات او سه جلوه (يا اقنوم) قائل است.

1. خداى پدر (ابّ) كه خالق جهان است 2. خداى پسر (ابن) كه همان مسيح است. 3. خداى روح القدس كه خداى فعال است و در دل بندگان، حيات مى‌دمد.

كلمه «تثليث» هرگز در كتاب مقدس مسيحيان وارد نشده است و نخستين كاربرد شناخته شده آن در تاريخ مسيحيت به سال 180 م. باز مى‌گردد.

نويسندگان عهد جديد عادت دارند خدا را پدر بنامند. اين اصطلاح از يهوديت آمده است. به گزارش انجيل‌ها، عيسى به شاگردان خود تعليم داد كه در دعاهاى خويش، خدا را پدر آسمانى بخوانند (متى 6: 9) و گفت: «نزد پدر خود و پدر شما و خداى خود و خداى شما مى‌روم» (يوحنا 20: 17).

غالباً، عهد جديد روح‌القدس را روح خدا مى‌نامد. مفهوم روح‌القدس در مسيحيت با مفهوم آن در اسلام تفاوت دارد. از ديدگاه سنت مسيحى و كتاب‌هاى مقدس، روح‌القدس، فرشته خدا يا آفريده‌اى از آفريدگان و جداى از خدا نيست. به عقيده مسيحيان وى خود خداست كه در قلوب مردم و در جهان زيست مى‌كند و به عمل اشتغال دارد. او وجود توانا و

[1] -Trinity