پايانى خود، يعنى همان ليبرال دموكراسى، ارزيابى مى‌كند.

در اين نظريه، فوكوياما در پى آن است كه چگونه مى‌توان نهادها و ارزش‌هاى غربى را به‌گونه‌اى مطلوب، به جهان غيرغرب تعميم داد و تثبيت كرد. نظريه فوكوياما، نظريه مشروعيت‌بخشى به الگوها، انديشه‌ها، برداشت‌ها، كردارها و ساختارهاى غربى، در سراسر جهان است. بر پايه اين نظريه، توليد كالاى مطلوب، تنها از ارزش‌ها و نهادهاى غربى ساخته است.

پايان تاريخ، بيش از آن كه برترى‌هاى كمى‌و كيفى كالاهاى مادى و غيرمادى غرب را مطرح كند، برترى ذهنى آن را مطرح نموده است و در اين بين، تنها كشورهاى اندكى در جهان-/ چون ايران-/ با پشتوانه‌اى پربار از انديشه اسلامى، در مقابل انديشه‌هاى سلطه‌گرايانه‌اى چون پايان تاريخ و مصداق عينى آن، يعنى جهانى شدن انديشه آمريكايى، ايستاده‌اند. 30

با وجود آن كه نظريه پايان تاريخ فوكوياما يكى از پايه‌هاى فكرى نئومحافظه‌كاران (بوش و دار و دسته‌اش) به شمار آمد و در ترسيم سياست خارجى آمريكا پس از حادثه 11 سپتامبر نقش فعالى ايفا كرد ولى كتاب جديد فوكوياما كه در سال 2006 منتشر شد آسيب سختى به گروه محافظه كاران جديد وارد آورد و مبانى آنان را زير سؤال برد.

وى در اين كتاب اعلام كرد: حركت نئومحافظه كاران به عنوان يك پديده سياسى و موجوديت فكرى به چيزى تبديل شد كه از اين پس نمى‌تواند آن را تأييد كند. بنابراين با گذشت بيش از يك دهه از انتشار كتاب «پايان تاريخ و آخرين انسان» فوكوياما از تناقض‌هاى بين‌انديشه و تفكر ليبرال دموكراسى و نياز به يك آلترناتيو سخن به ميان آورد و در بيان تئورى مشهور «پايان تاريخ» خود، ترديد، اعلام كرده است.