«پايان تاريخ، زمانى است كه انسان به شكلى از جامعه انسانى دست يابد كه در آن، عميق‌ترين و اساسى‌ترين نيازهاى بشرى، برآورده شود و چنين اتفاقى در غرب و در نظام ليبرال دموكراسى، افتاده است. به بيان ديگر، بشر، امروزه به جايى رسيده كه نمى‌تواند دنيايى متفاوت از جهان كنونى را تصور كند؛ زيرا هيچ نشانه‌اى از امكان بهبود بنيادى نظم جارى، وجود ندارد».

فوكوياما معتقد است كه در طول چند سده گذشته، همگام با پيروزى ليبرال دموكراسى بر رقباى ايدئولوژيك خود-/ نظير سلطنت موروثى، فاشيسم و جديدتر از همه كمونيسم-/ در سراسر جهان، اتفاق‌نظر مهمى درباره مشروعيت ليبرال دموكراسى، به عنوان تنها نظام حكومتى موفق به وجود آمد. از اين رو، ليبرال دموكراسى، ممكن است نقطه پايان تكامل ايدئولوژيك بشريت و آخرين شكل حكومت بشرى باشد و در اين صورت، پايان تاريخ، اتفاق مى‌افتد. در واقع، شكست كمونيسم، دليل پيروزى ارزش‌هاى ليبرال دموكراسى غربى و پايان درگيرى‌هاى ايدئولوژيك است.

وى، سپس چنين مى‌گويد: «من قائل به پايان يافتن تاريخ هستم؛ زيرا تاريخ به مثابه يك فرآيند منسجم و متحول است كه وقوع آن، با توجه به تجربه همه مردمان، در همه زمان‌ها، ممكن است اتفاق بيفتد».

فوكوياما، اين نظريه را پس از شكست كمونيسم، مطرح كرد و گفت:

«تاريخ جهان، به هدف و پايان خود رسيده و دموكراسى ليبرال به عنوان تنها ساختار سياسى، ابقا شده است». او، سقوط كمونيسم را نه تنها عامل بقاى جهان سرمايه‌دارى مى‌داند، بلكه موجب رسيدن به هدف نهايى و