است، هم از نظر مقدار و هم از نظر كيفيت، پس بايد بوسيله دست و با رطوبت دست، مسح نمايد، بر خلاف جبيره‌اى كه در موضع شستن بود.

(1)

مسأله 3- ظاهر اينست كه اگر جبيره تمام عضوى را هم خصوصا محل مسح را فراگيرد

احكام جبيره در آن جريان دارد، و اگر جبيره بيشتر اعضاى وضو را فرا گرفته باشد، احتياط به جمع بين وضوى جبيره و تيمم، اگر بدون حائل ممكن است، ترك نشود، اگر چه كفايت تيمم تنها بعيد نيست. ولى اگر حائل تمام مواضع تيمم را هم گرفته باشد و تيمم بر بشره ممكن نباشد، بايد فقط وضوى جبيره‌اى بگيرد.

(2)

مسأله 4- اگر جبيره بعض قسمت‌هاى سالم عضو را گرفته باشد

، آن مقدارى كه معمولا براى بستن بيشتر جبيره‌ها لازم است، حكم جبيره را دارد، پس بايد روى آن دست كشيد و اگر بيشتر از مقدار معمول باشد، در صورت امكان، آن را كنار زده و قسمت سالم عضو را بشويد سپس آن را سر جايش بگذارد و روى آن دست بكشد. و اگر كنار زدن آن ممكن نباشد روى آن هم دست بكشد، و احتياط با ضميمه كردن تيمم به وضوى جبيره ترك نشود.

(3)

مسأله 5- اگر به علت نجس بودن جبيره نتواند روى آن دست بكشد

پارچه‌اى را بطورى كه جزء جبيره محسوب شود روى آن قرار داده و بر آن دست بكشد.

(4)

مسأله 6- جراحت بازى كه شستن آن ممكن نيست‌

، بنابر اقوا شستن اطراف آن كفايت مى‌كند، و احتياط مستحب اينست كه علاوه بر اين، پارچه‌اى بر آن قرار داده و روى آن دست بكشد.

(5)

مسأله 7- اگر آب براى عضوى كه جراحت يا دمل يا شكستگى ندارد، ضرر داشته باشد، بايد تيمم كند

، ولى اگر براى قسمتى از عضو ضرر داشته باشد و شستن اطراف آن قسمت ممكن باشد، ترك تيمم و جواز اكتفاء به شستن اطراف آن بعيد نيست، اگر چه احتياط آنست كه تيمم هم بكند و اين احتياط ترك نشود. و احتياط بيشتر آنست كه پارچه‌اى روى آن قرار داده و دست بكشد و سپس تيمم هم بنمايد. و همچنين اگر جراحت يا شكستگى در غير اعضاء وضو باشد و ليكن استعمال آب در مواضع وضو، به آن جراحت يا شكستگى ضرر مى‌رساند، بايد فقط تيمم نمايد.

(6)

مسأله 8- در «چشم دردى» كه وضو براى آن ضرر دارد بايد تيمم كند

، و در صورت امكان شستن اطراف چشم، بدون آنكه ضرر برساند، بعيد نيست اكتفاء به آن «شستن»