به (انجام گرفتن در) زمان خاصّ باشد نيز چنين است مانند ايام البيض، جمعه و پنجشنبه، البته در احراز ثواب آن روز خاصّ لازم است كه از آن روز اطلاع پيدا كند (كه فردا مثلا جمعه است) و نيّت كند.

(1)

مسأله 2- در قضاى روزه از جانب غير نيّت نيابت (بجاى غير انجام دادن) لازم است‌

اگر چه روزه ديگرى در ذمّه‌اش نباشد.

(2)

مسأله 3- در ماه رمضان، روزه غير رمضان واقع نمى‌شود

، چه روزه واجب باشد و چه مستحب، چه آن شخص مكلّف به روزه ماه رمضان باشد و چه مكلّف نباشد، مثل مسافر و مانند آن، بلكه در صورتى كه نداند يا فراموش كند كه ماه رمضان است اگر روزه غير ماه رمضان را نيّت كند، از ماه رمضان حساب مى‌شود. همانطور كه گذشت.

(3)

مسأله 4- در روزه واجب معيّن، رمضان باشد يا غير آن، بنابر اقوا، وقت مخصوصى براى نيّت نيست‌

بلكه ملاك آن است كه روزه از روى تصميم و قصدى كه در نفس باقى بماند، تحقّق يابد، اگر چه با خواب يا غير خواب، از روزه غافل شود. و فرقى نيست كه اين تصميم روزه مقارن طلوع فجر بوجود آيد يا قبل از آن، و (نيز فرقى نيست كه اين تصميم در) شبى كه فرداى آن را مى‌خواهد روزه بگيرد بوجود آيد و يا قبل از آن شب. پس اگر امروز تصميم گرفت كه فردا را روزه باشد و با اين تصميم تا آخر روز بعد بخوابد، بنابر اصحّ روزه‌اش صحيح است. امّا اگر به خاطر عذرى، مانند فراموشى يا غفلت يا ندانستن اينكه ماه رمضان است يا بيمارى يا مسافرت، نيّت روزه نكند و قبل از ظهر عذر او برطرف شود و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد، وقت نيّت روزه تا ظهر امتداد پيدا مى‌كند (و بايد نيّت كند) و وقتى كه ظهر شد ديگر وقت نيّت از دست رفته است (و نمى‌تواند نيّت كند) البتّه آمدن اين حكم در همه عذرها اشكال دارد، بلكه در مورد مرض خالى از اشكال نيست، اگر چه خالى از قرب هم نيست. و وقت نيّت روزه واجب غير معيّن، در حال اختيار، تا ظهر ادامه دارد نه بعد از ظهر، پس اگر به نيّت اينكه روزه نگيرد، داخل صبح شود و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد و قبل از ظهر تصميمش عوض شود، بخواهد، روزه قضاى ماه رمضان يا روزه كفّاره يا نذر مطلق (غير معيّن) را بگيرد، و جايز و صحيح است، و بعد از ظهر صحيح نيست و وقت نيّت روزه مستحبى ادامه دارد تا اينكه به اندازه تجديد نيّت به اذان مغرب مانده باشد (و تا آن وقت مى‌تواند، نيّت روزه كند).

(4)

مسأله 5- روزى را كه نمى‌داند از ماه شعبان است يا ماه رمضان‌

، بنا مى‌گذارد كه از ماه شعبان است. بنابراين، روزه‌اش واجب نيست و اگر به نيّت آنكه از ماه شعبان است، روزه مستحبى بگيرد و بعد معلوم شود كه از ماه رمضان بوده است، از ماه رمضان كفايت مى‌كند (و حساب مى‌شود) و همچنين اگر اين روز را به نيّت اينكه از ماه شعبان است روزه قضا يا نذرى بگيرد و رمضان باشد، مجزى است، بلكه اگر اين روز را روزه بگيرد، به نيّت اينكه اگر واقعا ماه رمضان است، واجب و اگر نه، مستحب باشد، صحّت آن بعيد نيست،