(1)

كتاب روزه‌

(2)

«نيّت»

(3)

مسأله 1- در روزه نيّت شرط است‌

يعنى بايد به قصد قربت آن عبادت مخصوصى را كه در شرع معيّن شده قصد كند و بر خوددارى از چيزهايى كه روزه را باطل مى‌كند تصميم بگيرد و لازم نيست، همه مبطلات را جدا جدا بداند. بنابراين اگر نيّت كند كه از تمامى مبطلات خوددارى نمايد و مبطل بودن بعضى چيزها را نداند يا گمان كند مبطل نيست- مانند احتقان- ولى انجام ندهد روزه‌اش صحيح است و همچنين اگر خوددارى از چيزهايى را نيّت كند كه مى‌داند مبطلات هم در ميان آنها است بنابر اقوا صحيح است و در نيّت روزه بعد از قصد قربت و اخلاص به جز تعيين روزه‌اى كه مى‌خواهد امر آن را اطاعت كند چيز ديگرى لازم نيست. در روزه ماه رمضان، نيّت روزه فردا كفايت مى‌كند و تعيين ماه رمضان (و قصد ماه رمضان) لازم نيست، بلكه اگر نداند يا فراموش كند كه ماه رمضان است و روزه ديگرى را نيّت نمايد، از ماه رمضان حساب مى‌شود، بر خلاف كسى كه بداند ماه رمضان است (و غير آن را نيّت كند) كه از هيچ‌كدام حساب نمى‌شود، امّا، در غير ماه رمضان، بايد آن را تعيين نمايد به اين معنى كه نوع معيّنى را قصد كند.

مانند روزه كفّاره، قضا و نذر مطلق بلكه نذر معيّن نيز، بنابر اقوا (كه تعيين قصد آن هم لازم است). و تعيين اجمالى روزه كفايت مى‌كند، مثل اينكه آنچه بر عهده او واجب است يك نوع روزه باشد و آنچه را كه در ذمّه دارد نيّت كند كه كفايت مى‌كند. و در روزه‌هاى مستحبّى كه مخصوص وقت معيّنى نيست، اظهر آن است كه تعيين آن لازم نيست. بنابراين اگر روزه فردا را براى خدا نيّت كند، اگر آن روز براى روزه گرفتن صلاحيّت داشته باشد و روزه مستحبّى هم از آن شخص صحيح باشد، اين روزه صحيح است و به عنوان مستحب واقع مى‌شود، بلكه روزه مستحبّى معيّن، اگر خصوصيّت آن تنها