(1)

مسأله 18- در نيّت به زبان آوردن و گذراندن از قلب تفصيلا معتبر نيست‌

بلكه اراده اجمالى نفسانى بطورى كه اگر از او سؤال شود چه مى‌كند؟ بگويد وضو مى‌گيرم كفايت مى‌كند و اين همان حالتى است كه آن را داعى (انگيزه) مى‌نامند. ولى اگر شروع به عمل كند سپس فراموش كرده و كاملا غافل شود كه چه مى‌كند؟ بطورى كه اگر از او سؤال شود چه مى‌كند؟ متحير مانده و نداند كه چه مى‌كند عمل او بدون نيّت است (باطل مى‌باشد).

(2)

مسأله 19- كما اينكه در اول عمل نيت واجب است، ادامه نيت تا آخر آن نيز واجب است‌

پس اگر در بين عمل به ترديد بيفتد يا نيت وضو نگرفتن نمايد و با همين حال (اعمال) وضو را تمام كند باطل است، ولى اگر قبل از آنكه موالات بهم بخورد به نيت اول خود برگردد و بقيه اعمال را به آنچه كه (قبل از ترديد ..) با نيت آورده بود، ضميمه كند وضو صحيح است.

(3)

مسأله 20- در نيت قصد قربت كفايت مى‌كند

، و نيت اينكه وضو واجب يا مستحب يا وضو براى عمل مستحب يا واجب مى‌گيرد، واجب نيست، بنابراين لازم نيست نيت كند، وضوئى را كه بر من واجب است، انجام مى‌دهم. بلكه اگر اشتباه كند و براى وضوى مستحب، وجوب را نيت كند يا بر عكس اگر قصد قربت و اطاعت خدا را كرده باشد در هر حال كفايت مى‌كند و وضو صحيح است.

(4)

مسأله 21- در صحت وضو، نيت رفع حدث شرط نيست‌

و نيز نيت اينكه بتواند نماز بخواند يا نيّت امور ديگرى كه براى آنها وضو گرفته مى‌شود، شرط نيست، بلكه اگر نيت تجديد وضو كند سپس معلوم شود كه محدث بوده، وضو صحيح است. و نماز و غير آن با آن وضو جايز است. اگر بعد از چند سبب مختلف وضو، يك وضو بگيرد، هر چند همه آنها را قصد نكرده باشد، كافى است، بلكه اگر رفع يك حدث معين را قصد كند، وضو صحيح است و همه اسباب حدث را برطرف مى‌كند، اما اگر قصد خود را مقيد به يكى كند بطورى كه نيّتش اين باشد كه ساير حدثها رفع نشود در صحت وضو اشكال است.

(5)

نواقض و موجبات وضو

(6)

مسأله 1- حدثهائى كه وضو را باطل كرده و موجب وضو مى‌شوند، چند چيز است:

اوّل و دوّم: بيرون آمدن بول و آنچه در حكم آن است مانند رطوبت مشتبهى كه قبل از استبراء بيرون مى‌آيد و بيرون آمدن غائط از مخرج طبيعى يا از غير آن، چه مخرج طبيعى مسدود باشد، چه نباشد غائط زياد باشد يا كم اگر چه همراه كرم يا مثلا هسته‌اى خارج شود سوم: بيرون آمدن باد از دبر اگر از معده يا روده‌ها باشد، چه صدا و بو داشته باشد، چه‌