است مسافرى كه تصميم مى‌گيرد فردا برود يا پس فردا ولى نرود و همچنين ... تا اينكه سى روز بگذرد [امروز و فردا شود تا سى روز] (چنين مسافرى هم نمازش بعد از سى روز تمام است) بلكه ملحق به اين قسم است كسى كه تصميم بر اقامت نه روز، مثلا مى‌گيرد و پس از نه روز، تصميم بر اقامت نه روز ديگر بگيرد و همچنين ... تا سى روز پس نماز را قصر بايد بخواند و پس از سى روز، اگر چه به مقدار خواندن يك نماز چهار ركعتى باقى بماند، بايد تمام بخواند.

(1)

مسأله 17- ظاهر اين است كه ماهى كه بيست و نه روز تمام مى‌شود به سى روز ملحق است‌

اگر مسافر از اوّل ماه، در اقامت جايى ترديد داشته باشد.

(2)

مسأله 18- شرط است كه محلّ ترديد داشتن مسافر تا سى روز، يكى باشد

، مانند محلّ اقامت ولى اگر محلّ ترديد متعدّد باشد، حكم سفر قطع نمى‌شود.

(3)

مسأله 19- مسافرى كه سى روز بطور ترديد در جايى مى‌ماند

و بعد از آن وظيفه‌اش تمام خواندن نماز است، اگر بعد از سى روز از آن محلّ تردّد تا كمتر از مسافت بيرون برود، و قصد داشته باشد كه به همانجا برگردد، حكم كسى را دارد كه قصد اقامت داشته و بيرون رفته است كه حكم او گذشت.

(4)

مسأله 20- اگر مسافرى، مثلا بيست و نه روز يا كمتر به حالت ترديد در جايى بماند

، سپس به جاى ديگرى سفر كند و در آنجا هم به حالت ترديد همان‌طور (كمتر از سى روز) باشد بايد تا وقتى كه مردّد است و قصد اقامت ده روز نكرده، نماز را شكسته بخواند، مگر اينكه قصد اقامت در جايى بكند، يا سى روز با ترديد باقى بماند.

(5)

احكام مسافر

(6) پيش از اين معلوم شد كه با فراهم شدن شرايط، دو ركعت از هر نماز ظهر و عصر و عشاى مسافر ساقط مى‌شود همچنان كه نافله‌هاى ظهر و عصر از او ساقط مى‌شود و بقيه نافله‌ها باقى مى‌مانند و احتياط آن است كه نماز و تيره، (نافله عشا) رجاء خوانده شود.

(7)

مسأله 1- اگر مسافر با وجود شرايط قصر، نماز را تمام بخواند

، اگر حكم و موضوع را بداند، نمازش باطل است و بايد آن را در وقت و يا در خارج وقت اعاده نمايد و اگر اصل حكم مسأله و اينكه مسافر بايد قصر بخواند را نداند، اعاده بر او واجب نيست، تا چه رسد