بگويد: «الصلاة».

(1)

بعضى از نمازهاى مستحبى‌

(2)

از آن جمله است: نماز جعفر بن ابى طالب (عليه السلام)

و اين نماز از مستحبات مؤكّد است و از نمازهاى مشهور بين عامّه و خاصّه است، و از چيزهايى است كه پيغمبر (صلى اللّه عليه و آله) به پسر عمويش هنگام بازگشت از سفرش به خاطر محبّت و بزرگوارى نسبت به او به ايشان عطا كرد كه از امام صادق (عليه السلام) است كه «در روز فتح خيبر هنگامى كه جعفر از حبشه آمد، پيغمبر (صلى اللّه عليه و آله) به او فرمود: «آيا جايزه‌اى به تو ندهم؟ آيا بخششى به تو نداشته باشم؟ آيا به تو هديه‌اى نكنم؟» پس جعفر گفت: «چرا يا رسول اللّه»- حضرت صادق (عليه السلام) مى‌فرمايد: «مردم گمان كردند كه پيغمبر به او طلا يا نقره مى‌دهد، لذا گردنها را كشيدند تا ببينند چه مى‌دهد، پس پيغمبر به او فرمود: «چيزى به تو عطا مى‌كنم كه اگر آن را هر روز انجام دهى، برايت از دنيا و آنچه در آن است، بهتر خواهد بود و اگر هر دو روز يك مرتبه بدان عمل كنى، خداوند گناه بين آن دو روزت را مورد مغفرت قرار مى‌دهد و يا اگر در هر جمعه يا هر ماه يا هر سالى، عمل نمايى، خداوند گناه بين آنها را مى‌بخشد.

و بافضيلت‌ترين وقت خواندن نماز جعفر (طيّار)، روز جمعه هنگام بالا آمدن آفتاب است و مى‌توان آن را از نافله‌هاى شب يا روز، حساب كرد كه هم براى او از نوافلش حساب شود و هم نماز جعفر (طيّار)، كما اينكه در روايت آمده است. پس با نماز جعفر نافله نماز مغرب را مثلا نيّت مى‌كند و اين نماز چهار ركعت است كه دو سلام دارد، در هر ركعتى حمد و سوره مى‌خواند، سپس پانزده مرتبه مى‌گويد: «سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الّا اللّه و اللّه اكبر» و همين تسبيح را ده مرتبه در ركوع و همچنين ده مرتبه بعد از سر برداشتن از ركوع، و همچنين ده مرتبه در سجده اول و (ده مرتبه) بعد از سر برداشتن از آن، و (ده مرتبه) در سجده دوّم و بعد از سر بلند نمودن از آن ده مرتبه تسبيحات را مى‌گويد. پس در هر ركعتى هفتاد و پنج مرتبه و همه آنها (در تمام چهار ركعت)، سيصد تسبيح مى‌شود و ظاهر اين است كه گفتن تسبيحات از ذكر ركوع و سجده، كفايت مى‌كند، ولى احتياط آن است كه اكتفا به آنها نشود، و در اين نماز سوره مخصوصى، تعيّن ندارد، لكن افضل آن است كه در ركعت اوّل، سوره «اذا زلزلت» و در ركعت دوم،