نمازش صحيح است، ولى اگر با شك مذكور (در دو و سه) بداند كه آن دو را ترك نموده است، نمازش باطل است.

(1)

مسأله 36- حكم كثير الشك در طرفهاى علم اجمالى جارى نمى‌شود

، پس اگر بداند كه يكى از دو چيز را اجمالا ترك كرده است، بر او واجب است مراعات اين علم را بنمايد، اگر چه نسبت به هر يك از آن دو چيز، شك داشته باشد.

(2)

مسأله 37- اگر بداند كه يا يك سجده از ركعت اول را ترك كرده يا يك سجده‌اى را در ركعت دوم زياد نموده است‌

، چيزى بر او واجب نيست و اگر بداند كه يا يك سجده را ترك كرده و يا تشهد را، واجب است احتياطا هر دو را قضاء نمايد، و يك مرتبه، دو سجده سهو بياورد.

(3)

مسأله 38- اگر مشغول تشهد يا پس از فارغ شدن از تشهد باشد

و در اينكه دو ركعت نماز خوانده است و در نتيجه تشهد در محل خود واقع شده يا آنكه سه ركعت خوانده و تشهد در غير محل خودش قرار گرفته، شك نمايد- بر چنين كسى- حكم شك بين دو و سه جارى مى‌شود، و بر او دو سجده سهو واجب نيست، اگر چه انجام آن موافق احتياط است.

(4)

مسأله 39- اگر كسى كه مكلف است به چهار طرف نماز بخواند

، نمازش را بجا آورد، سپس بعد از سلام نماز آخرى بداند كه يكى از نمازها باطل بوده است، بنا را بر صحت نمازش مى‌گذارد و چيزى بر عهده او نيست.

(5)

مسأله 40- اگر قصد اقامت (مثلا ده روز) كند و يك نماز چهار ركعتى تمام بخواند

سپس از قصدش برگردد و نمازش را از روى غفلت و يا ندانستن مسأله به طور قصر بخواند و پس از آن علم پيدا كند كه يكى از آن دو نماز باطل بوده است، بايد بنا را بر صحت نماز چهار ركعتى بگذارد و نسبت به نمازهاى بعدى هم مكلف است كه تمام بخواند.

(6)

نماز قضا

(7) قضاى نمازهاى يوميه‌اى كه در وقتشان فوت مى‌شود غير از نماز جمعه، واجب است، خواه فوت آنها عمدا باشد يا سهوا يا از روى جهل (ندانستن مسأله) يا به خاطر خوابى كه تمام وقت نماز را فرو مى‌گيرد و يا به خاطر غير اينها و همچنين است نمازى كه به علت نبود شرطى يا جزئى كه نياوردن آن موجب بطلان نماز است، باطل شده، باشد (كه قضاى آن نيز واجب است) و قضاى آن نمازى را كه بچّه در زمان بچگى (زمان قبل از بلوغ) و ديوانه در حال ديوانگى، و بيهوش در صورتى كه خودش خود را بيهوش‌