(1)

مسأله 3- اگر مثلا در ركعت چهارم باشد و شك كند شك سابقش كه بين دو و سه بود، آيا قبل از تمام كردن دو سجده بوده يا بعد از آن‌

، احتياط آن است كه بين بناى بر آن و عمل به وظيفه شك و بين اعاده نماز جمع نمايد، و همچنين است اگر بعد از نماز شك كند.

(2)

مسأله 4- اگر در ركعتى كه مشغول خواندن آن است، شك نمايد

كه اين ركعت آخر نماز ظهر است يا اينكه نماز ظهر را تمام كرده و اين ركعت اوّل نماز عصر است، چنانچه در وقت مشترك باشد، بايد آن را آخر نماز ظهر قرار دهد و اگر در وقت خاصّ نماز عصر باشد، بنابر اقوا بايد بنا را بر خواندن نماز ظهر بگذارد و آنچه را كه در دست دارد، رها نمايد، و در صورتى كه وقت به اندازه درك يك ركعت نماز عصر وسعت داشته باشد، بايد نماز عصر را بخواند و در صورتى كه وقت براى يك ركعت هم وسعت نداشته باشد، احتياط آن است كه همان را بعنوان نماز عصر تمام كند و در خارج از وقت (هم) نماز عصر را قضا كند، اگر چه جواز دست برداشتن از آن خالى از وجه نيست.

(3)

مسأله 5- اگر در نماز عشا، بين سه و چهار شك نمايد

و متوجه شود كه نماز مغرب را نخوانده است، نمازش باطل است، اگر چه احتياط آن است كه همان نماز را به عنوان عشا تمام كند و نماز احتياط را بخواند و بعد از خواندن نماز مغرب، نماز عشا را اعاده نمايد.

(4)

مسأله 6- اگر در اثناى نماز عصر يادش بيايد كه يك ركعت از نماز ظهر را نخوانده است‌

، اقوا آن است كه دست از نماز عصر بردارد و نماز ظهر را تمام كند سپس نماز عصر را بجا آورد، بلكه اگر نماز عصر را تمام كند و پس از آن نماز ظهر را بخواند، داراى وجه است و احتياط آن است كه بعد از تمام كردن نماز ظهر نماز عصر را اعاده نمايد و احتياط بيشتر از آن اين است كه (بعد از تمام كردن نماز ظهر) هر دو را اعاده كند. اين در وقت مشترك است، و امّا در وقت اختصاصى، تفصيلى است.

(5)

مسأله 7- اگر دو نماز بخواند و بعد از آن يقين پيدا كند كه مثلا يك ركعت از يكى از دو نماز را نخوانده‌

، ولى نداند كه از كدام نماز است، چنانچه بعد از هر نمازى كه خوانده، كارى كه نماز را باطل مى‌كند، انجام داده باشد و ركعتهاى دو نماز با هم مساوى نباشند، بايد هر دو نماز را اعاده كند وگرنه (كه تعداد ركعاتشان مساوى باشد) يك نماز به قصد «ما فى الذّمة» بخواند و اگر بعد از نماز اول كارى كه مبطل نماز است انجام داده باشد، ولى بعد از نماز دوم كارى كه نماز را باطل مى‌كند انجام نداده باشد، بايد به اندازه احتمال نقص (مثلا يك ركعت) بر نماز دوم بيفزايد، سپس نماز اوّل را اعاده كند. و اگر بعد از هيچ يك از دو نماز عمل مبطلى انجام نداده باشد، بعيد نيست كه بتواند به خواندن يك ركعت متصل به نماز دوم به قصد «ما فى الذّمة» (كه از هر نمازى كم شده اين ركعت براى همان باشد) اكتفا كند، لكن اعاده آن موافق احتياط است كه سزاوار نيست ترك شود، اين (اكتفا به يك ركعت به قصد ما فى الذمه) در وقت مشترك است، و امّا در وقت خاصّ نماز عصر، ظاهر اين است كه جايز است به خواندن يك ركعت متصل به نماز دوم به قصد نماز عصر اكتفا كند و اعاده نماز اول واجب نباشد.