لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ» (ابراهيم/ 5) «و همانا، ما موسى را با نشانه‌ها و معجزات خود فرستاديم [و گفتيم‌] قوم خود را از تاريكى‌ها به سوى نور بيرون آر، و ايام الله را به يادشان بياور كه همانا در اين يادآورى، نشانه‌هايى براى هر شكيباى سپاسگزار است.»

وجه استدلال اين است كه بگوييم: چيزى كه علامت خدايى دارد بايد گرامى داشت و يا بايد هر چه كه مايه‌ى هدايت و خروج از تاريكى‌ها به نور است، متذكر شد و نگذاشت به دست فراموشى سپرده شود. شايد اين يادآورى و تذكر يكى از مراتب شكرگزارى است كه قرآن درباره‌ى آن مى‌فرمايد:

«وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ...» (ابراهيم/ 7) «و [به خاطر آريد] زمانى كه پروردگارتان اعلان كرد كه اگر شكر گزاريد، حتماً بر شما] نعمت هايى [مى‌افزايم.»

و باز آيه‌ى شريفه‌ى: «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ» (انبياء/ 107) «و ما تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم.» كه در آن پيامبر اكرم را رحمت براى عالميان مى‌داند و در آيه: «قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِكَ فَلْيَفْرَحُوا ....» (يونس/ 58) «بگو: به فضل و رحمت خداوند [آرى‌] به آن فضل و رحمت شاد باشند.» خداوند از ما طلب‌