«قالُوا حَسْبُنا ما وَجَدْنا عَلَيْهِ آباءَنا .....» (مائده/ 104) «گفتند: آن چه را كه پدرانمان را بر آن يافتيم، ما را بس است»

اما موحد بر كار خود دليل دارد.

ثالثاً: اساساً حقيقتِ عبادت جز براى وجود يكتا كه از هر عيب و نقص پيراسته و داراى أسماى حُسناست، صورت نمى‌بندد. بنابراين، عبادت تنها و تنها مختص خدا و شايسته اوست. خداوند براى هيچ كس چنين اذنى نداده كه حتى براى لحظه‌اى معبود واقع شود، بنابراين از نظر مؤمنانِ موحد، سجده‌ى ملائكه بر آدم‌[1] يا سجده‌ى برادران يوسف بر وى‌[2] و سجده عبد الله بن عباس بر حجر الاسود كه با سند صحيح نقل شده است‌[3] عبادت غير خدا نيست. طواف كعبه و سعى صفا و مروه، براى عبادت صفا و مروه نيست. مؤمنان موحد در زمان حيات پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نيز، به اين اصل اساسى آگاه بودند و از اين رو، هرگاه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را شفيع قرار مى‌دادند يا به اجزاى بدن و لباس ايشان تبرك مى‌جستند و يا براى درخواست حاجت از خدا، به ايشان توسل مى‌يافتند و ... هرگز توهّم نمى‌كردند كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را عبادت‌

[1] - بقره، 34

[2] - يوسف، 100

[3] - ر. ك: حاكم نيشابورى، ابوعبد الله، المستدرك: ج 1، ص 455