بنابراين، هرگز نبايد اين ستم بزرگ و امر زشتى كه بخشيده نمى‌شود را به كسى نسبت داد- به ويژه مسلمانى كه اعتقاد به خدا و معاد و نبوت دارد- جز آن كه ادله‌ى قوىّ و متقن بر آن اقامه كنيم.

ثانياً: شرك برهان بردار نيست و استثناپذير هم نيست. قرآن مى‌فرمايد:

«وَ مَنْ يَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ لا بُرْهانَ لَهُ بِهِ ....» (مؤمنون/ 117) «و هر كس با خداوند معبود ديگرى بخواند، وى را بر آن حجت و برهانى نيست».

در اين آيه عبارت «لا برهان له به»، صفت براى «إلهاً آخر» است، پس كار مشركان بى دليل است هر كس إله ديگرى غير از الله برگزيند بر اين كار خود، هيچ برهان ودليلى نمى‌تواند اقامه كند جز آن كه از ظن و خواسته‌ى نفس پيروى مى‌كند همان گونه كه قرآن مى‌فرمايد:

«... إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَ ما تَهْوَى الْأَنْفُسُ ...» (نجم/ 23) «و آنان جز از ظن و گمان و آن چه كه نفس‌هايشان مى‌خواهد، پيروى كنند»

و يا آن كه بهانه مى‌آورند بر اين كه از پيشينيان خود پيروى مى‌كنند: