3. اعتماد به خدا

خداى سبحان به رسول گرامى خود فرمود:

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِكافٍ عَبْدَهُ؛[1]

آيا خداوند براى (نجات) بنده‌اش كافى نيست.

نيز به او فرمود:

و بر خداوند عزيز و رحيم توكل نما، همان كسى كه تو را به هنگامى كه (براى عبادت) برمى‌خيزى و نيز حركت تو را در ميان سجده‌كنندگان مى‌بيند.[2]

رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم همان‌گونه كه خدا فرموده است، به ذات مقدس بارى تعالى اعتماد و اطمينان مطلق داشت.

از جابر، نقل شده كه گفت: در منطقه ذات الرقاع با رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم همراه بوديم، به درخت سايه‌دارى رسيديم ما [به احترام رسول خدا] از سايه آن درخت استفاده نكرديم. وقتى پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم در سايه آرميد، ناگهان مشركى از راه رسيد و شمشير حضرت را كه به درخت آويزان بود برگرفت و بر پيامبر حمله برد و گفت: از من مى‌ترسى؟

حضرت فرمود: خير.

گفت: چه كسى تو را از اين شمشير برّان رهايى مى‌بخشد؟

رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم فرمود: خدا. و شمشير از دست آن مرد افتاد. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم شمشير را برداشت و به آن شخص فرمود: چه كسى تو را از دست من رهايى مى‌بخشد؟

[1] . زمر/ 36.

[2] . وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ الَّذِي يَراكَ حِينَ تَقُومُ وَ تَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ شعراء/ 217- 219.