آرزوى كوه ها يك سجده ى طولانى اش‌

آرزوى آسمان يك بوسه بر پيشانى اش‌

دست هايش شاخه ى طوباست مشغول دعاست‌

ماه و خورشيد و فلك در سايه ى نورانى اش‌

تا كه شد يك شب عروس خانه ى آل عبا

شهربانوى جهان شد مادر ايرانى اش‌

مى وزد از منبرش فريادهاى ياحسين‌

شام ها ويرانه ى هر خطبه ى توفانى اش‌

دركلامش ضربت شمشير حق حيدر است‌

عبدودها كشته از شور حماسى خوانى اش‌

اوست فرزند منا و مكه فرزند صفا

چشمه‌ها مى‌جوشد از هرواژه‌ى قرآنى‌اش‌[1]