1- هركس به گوينده اى گوش فرا دهد، مثل اين است كه تسليم او شده و گوش و ذهن و فكر خود را در اختيار او قرار داده و تحت تأثير او قرار مى گيرد و اختيار خود را به او سپرده كه به مسئله تأثير پذيرى انسان از سخنان و كلام و نوا و حركات و هنر ديگران مربوط مى شود.

موضوع تأثير پذيرى انسان در برابر ديگران به ويژه در رابطه با تأثير گفتار ديگران در انسان و مجذوب و اثر پذيرى جسم و جان انسان‌هاست و اينكه لازم است در اين رابطه مراقبت‌هاى لازم انجام پذيرد و انسان چشم و گوش و فكر و جان خود را در اختيار انسان‌هاى الهى و معلم خير و اولياء خداوند قرار دهد تا همه چيز او نورانى و الهى باشد؛ نه شيطانى و نفسانى.

2- در روايات ديگر در تفسير آيه شريفه:

«فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‌ طَعامِهِ».[1]

آمده است:

«فَلْينْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى عِلْمه الّذِي يأْخُذُهُ عَمّنْ يأْخُذُه».[2]

موضوع علم و دانش و نقش و جايگاه معلم است كه بايد مراقبت شود تا انسان تحت تأثير ديو و دَدْ قرار نگيرد و علم و تعلم او ربانى باشد؛ نه نفسانى.

3- بدعت‌گذارى در دين است كه امام (ع) با قاطعيت با آن برخورد فرموده است. از باب مثال نوع بدعت آن است كه بر خلاف ما انزل الله و حكم الهى ما هر يك عنوان ديگرى را منطبق نموده و بالعكس كه در نتيجه حكم تغيير كند. مثل اينكه بگوييم فقّاع حرام نيست و يا فلان چيز بر خلاف حكم ما انزل الله حرام است يا حرام نيست.

[1] . عبس: 24.

[2] . محمد بن يعقوب كلينى، پيشين، ج 1، ص 50.