د: خود آن بزرگواران خدا را مي‌خواندند؛ «أُولئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلى‌ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَ يَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَ يَخافُونَ عَذابَهُ إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ كانَ مَحْذُوراً».[1]

ه-: از هرگونه اقدام و عملى كه شائبه غلوّ و ادعاى ساختگى بدهد و يا از آن بوى غلوّ استشمام شود، به شدت پرهيز نموده اند؛

و: از عملكرد انحرافى پيروان آئين‌هاى آسمانى و بدعت گذاران و غاليان انتقاد و آن را محكوم نموده‌اند.

در اين رابطه به چند مطلب اشاره مى شود:

در حديث شريفى، ابراهيم بن ابى محمود به امام رضا (ع) عرض مى كند: اى فرزند رسول خدا (ص) اخبارى از فضائل اميرالمؤمنين (ع) و اهل بيت (ع) به ما رسيده و نزد ما موجود است و اينها از مخالفان شما روايت شده و مانند اين احاديث را در ميان احاديث شما سراغ نداريم. آيا ما اين احاديث را بپذيريم؟

[با توجه به توضيحات حضرت، به نظر مي‌رسد بعضى اخبار غلو آميز و خلاف واقع بوده و چه بسا مجعول و اهداف ديگرى را دنبال مى نموده است.]

امام (ع) فرمودند: پدرم از پدرش و او از جدش روايت نموده كه پيامبر خدا (ص) فرموده اند:

«مَنْ أصْغى إلى ناطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ، فَإنْ كانَ النّاطِقُ عَنِ اللّهِ فَقَدْ عَبَدَاللّهَ، وَ إنْ كانَ النّاطِقُ يَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إبليس فَقَدْ عَبَدَ إبليسَ (.[2]

هركس به سخنان كسى علاقه‌مند و متمايل باشد، بنده اوست، پس چنان كه سخنور براى خدا و از احكام و معارف خدا سخن بگويد، گوش دهنده بنده‌

[1] . اسراء: 57.

[2] . محمد بن يعقوب كلينى، كافى، ج 6، ص 434.