«أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَلِمْتُمْ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَدْ قَالَ فِي حَيَاتِهِ مَنْ رَأَى سُلْطَاناً جَائِراً مُسْتَحِلًّا لِحُرُمِ اللَّهِ نَاكِثاً لِعَهْدِ اللَّهِ مُخَالِفاً لِسُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ يَعْمَلُ فِي عِبَادِ اللَّهِ بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوَانِ ثُمَّ لَمْ يُغَيِّرْ بِقَوْلٍ وَ لَا فِعْلٍ كَانَ حَقِيقاً عَلَى اللَّهِ أَنْ يُدْخِلَهُ مَدْخَلَهُ».[1]

اى مردم كسى كه سلطان ستمگرى را ببيند كه در ميان مردم به جور و ستم حكم مى راند حرام هاى خدا را حلال مى داند و عهد و پيمان الهى را مى شكند، با سنت رسول الله (ص) مخالفت مى كند و در ميان بندگان خدا به گناه و تجاوز عمل مى كند و براى تغيير رفتار او اقدام نكند با كردار و گفتار خود عكس العملى نشان ندهد، بر خداوند لازم است او را در همان جائى ببرد كه آن ستمگر را خواهد برد.

اكنون پس از 40 سال تاريكى و ظلمات جهل، نور اميدى دميده و سپيده ى هدايتى روشنى بخشيده و طلسم باطل شكسته و نسيم سحر دميده و امام سجّاد (ع) و زينب كبرى (س) و آل الله (ع) در شام به روشنگرى و افشاگرى پرداخته و پرده از ظلمات شب جاهلى در افكنده و گوشه هايى از چشمه هاى حقيقت را براى تشنگان معرفت روشن ساخته اند البته اين نوع استبداد و استثمار و استحمار در طول تاريخ سر دراز دارد ليكن نور خداوند هرگز خاموش نشده و نخواهد شد. «يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ».[2]

البته اين موضوع نياز به بررسى بيشتر در تاريخ و انقراض بنى اميه و حوادث پس از حادثه عاشورا و تحولات اجتماعى و سياسى قرن هاى اول و دوم تاريخ اسلامى و تداوم آن در گستره ى زمين و قلمرو تاريخ و زمان دارد و بايد به صورت دقيق و همه جانبه سير مسائل و حوادث شناسائى و پيگيرى شود.

[1] . همان، ص 382.

[2] . صف: 8.