جامه ى ريا و فريب از اندام شياطين درآورد و شيوه ها و شگردهاى دشمن را تبيين نمايد.

در اين فضاست كه بايد از مظلوميت اهل البيت (ع) گفت و شبهات و فتنه ها را افشا و برطرف نمود تا جلادان خون آشام فرصت پيدا نكنند خود را حافظان دين جلوه داده و اشك تمساح بريزند! زنهار! كه فريب مكاران و خدعه گران را نخوريم و در دام وسواس خناس نيافتيم و اسير ايادى شيطان نشويم.

آرى! امام سجّاد (ع) در صدد است فضاى جامعه اسلامى را به فضاى نورانى صدر اسلام برگرداند تا مانند پدر بزرگوارش اسلام اصيل را احيا كند و گرد و غبار را از چهره اسلام بزدايد و دست شياطين و دين فروشان را قطع كند و حقايق و معارف اسلامى را روشن سازد و بستر را براى معارف نورانى اسلام هموار كند و اجازه تحريف واقعيت‌ها و حقايق تاريخ اسلام را ندهد و نقشه‌هاى شيطانى را نقش بر آب كند و دست جلادان رو سياه را رو كند و مرز اسلام ناب محمدى (ص) و علوى (ع) و فاطمى (س) را از اسلام اموى و سفيانى و مروانى جدا كند و چراغ روشن و نورانى اسلام را روشن سازد و چراغ كربلا را كه باز كننده همه ى اين ارزشهاست احيا كند.

ايشان پس از عاشورا، پرچم عزت و كرامت و آزادى و آزادگى را برپا داشت و به مصداق آيه‌ى شريفه‌ى‌ «الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ يَخْشَوْنَهُ وَ لا يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّهَ».[1] رسالت بزرگ و تاريخى خود و اهل البيت (ع) را با افتخار و سربلندى به پايان برد.

مقايسه‌ى سيره چهار سال و نه ماه حكومت امير المؤمنين على (ع) با دوران بيست ساله سلطنت معاويه و اعقابش، بهترين دليل بر فضاى تاريخ دوران اموى و آثار زيان‌بار و ذلت آفرين آن است؛ در چنين فضايى است كه نهضت امام حسين (ع) معنا پيدا مى كند و مانند خورشيدى در شب ظلمانى جهل و جور و استبداد و

[1] . احزاب: 39.