حديث اعمش از همه حافظتر است.»[1] ذهبى مى‌گويد: «امام، حافظ، حجت ويكى از اعلام و بزرگان.»[2]

همچنين اين حديث را از اعمش مضافا بر ابومعاويه وكيع، سعيد بن عقبه وعيسى بن يونس نيز روايت كرده‌اند.[3]

و اما اعمش: ذهبى در باره‌اى وى مى‌گويد: «امام، شيخ الاسلام، استاد محدثان وحافظ.»

و اعمش از مجاهد و او از ابن عباس كه در ثقه بودن اين دو هيچ شكى نيست، اين حديث را روايت كرده است.

همچنين اين حديث از ابن عباس از طريق غير اعمش و مجاهد نيز روايت شده است. شعبه از ابوطيه از ابن عباس و عبدالوهاب بن همام از پدر وجدش از سعيد بن جبير از ابن عباس‌[4] واعمش از عبايه از ابن عباس نيز اين حديث روايت شده است.[5]

پس ثابت مى‌شود كه اين حديث بدون شك صحيح است. علاوه بر اين، اين حديث از ديگر صحابه نيز روايت شده است كه مى‌توان آن را متواتر خواند.

[1] . تقريب التهذيب، ج 2، ص 70.

[2] . سير اعلام النبلاء ذهبى، ج 9، ص 74، ح 20.

[3] . الشريعه عاجرى، ج 3، ص 236؛ كامل ابن عدى، ج 4، ص 473 و ج 6، ص 302؛ فتح الملك العلى، ص 44 و 45.

[4] . مناقب ابن مغازلى، ص 50 و 76، ح 73 و 127.

[5] . تاريخ ابن عساكر، ج 42، ص 384؛ ميزان الاعتدال، ج 1، ص 327، رقم 3950.