ابن فرحان و واژه «وهابيت»

ابن فرحان در باره نام «وهابى‌ها» مى‌گويد: «من از اين‌ها به واژه «وهابى» تعبير مى‌كنم و اين طعنه زدن به آن‌ها نيست، بلكه عنوانى است كه به آن مشهور شده‌اند. و لازم هم نيست كه شيخ خود مذهبش را نام‌گذارى كرده باشد، چون هيچ مذهبى را صاحب آن مذهب نام‌گذارى نكرده است (و آن‌گاه يك به يك مذاهب ورهبرانشان را نام مى‌برد.) حتى شاگردان آن امامان نيز نام مذهب را انتخواب نكرده‌اند، بلكه مردم با نظر بر روش و بعد از مرگ آن‌ها آن را انتخواب كرده‌اند. علماى وهابى نيز در بعضى از كتاب‌هاى خود عنوان «وهابى» را با رضايت از آن در باره خود به كار برده‌اند».[1]

ابن فرحان مى‌گويد: «با اينكه واژه‌اى وهابى نه صفت مذمت و نه مدح وستايش است، ولى تعجب مى‌كنم كه بعضى از مقلدان اين مذهب مى‌گويند: «دشمنان ما اين نام را در باره ما گفته‌اند. با اينكه علماى وهابى (با افتخار) در كتاب‌هايشان اين نام را در باره خود به كار برده‌اند و بعضى كتاب‌ها نيز در عقايد وهابى‌ها (يعنى به اين نام) نوشته‌اند. و از علماى وهابى كه اين نام را در كتاب‌ها (با افتخار) در باره خود به كار برده‌اند عبارت‌اند از: سليمان بن سحمان و پيش از او

[1] . وهابى‌هايى كه در كشورهاى مختلف به تبليغ و ترويج عقايد باطلشان مى‌پردازند چون ديدند كه مسلمين از اين‌كه آن‌ها همه را تكفير مى‌كنند آگاه شده وبر آن‌ها پشت مى‌كنند براى جلب مردم مى‌گويند:« ما سنى هستيم نه وهابى. لقب وهابى را دشمنان ما به ما داده‌اند». آن‌ها با چنين روشى مى‌خواهند مردم را به خود جلب كنند. حسن سقاف مى‌گويد:« پيروان ابن عبدالوهاب در عربستان به« وهابى» معروف‌اند، ولى در خارج از عربستان به عنوان« سلفى» خود را مطرح و معرفى مى‌كنند».