و پيروانشان نيز با بى‌حيايى از او حمايت كرده، نظر آن‌ها را حق و در راه دفاع از اسلام معرفى مى‌كنند.

قابل يادآورى است كه مسأله‌اى به آخر رسيدن عذاب جهنم را پيش از ابن تيميه جهم بن صفوان رهبر جهمى‌ها. نيز مطرح كرده بود.[1] بخارى جهمى‌ها را بدتر از يهود و نصارى دانسته و گفته است: «در سخن يهود، نصارا و مجسوس نظر كردم و كسى را گمراه‌تر در كفرشان از جهمى‌ها نيافتم و هر كه آن‌ها را كافر نداند، من او را جاهل و نادان مى‌دانم».[2]

پس ابن تيميه عقيده جهمى‌ها را زنده كرده و در اين موضوع از آن‌ها پيروى كرده است.

يادآور مى‌شويم كه ابن تيميه چنان كه البانى نيز گفته است با استدلال بر احاديث ضعيف كه مخالف ده‌ها آيات و روايت مسلم هستند سعى كرده است فنا پذيرى جهنم را ثابت كند كه مى‌توانيد به كتاب «رفع الاستار فى ابطال ادلّة فناء النار» صنعانى مراجعه كنيد.

ابن تيميه وشرك (توسل واستغاثه)

از مسائلى كه كسى تا زمان ابن تيميه در آن هيچ اختلافى نبوده است، مسأله توسل به پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله و يا اولياء الله است؛ چه آن كه شخصى كه به او توسل مى‌شود در قيد حيات باشد يا از دنيا رفته باشد. و همچنين است مسأله استغاثه (طلب يارى نمودن) چه از شخص حاضر و چه از غائب و مرده. و كسى چه شيعه

[1] . لسان الميزان، ج 2، ص 334.

[2] . خلق افعال العباد بخارى، ص 71؛ سير اعلام النبلاء، ج 12، ص 171.