مانند دروغ‌هاى ديگر دروغبافان است. احمد بن حنبل چنان كه مشاهده خواهيد كرد، اين حديث را با همين لفظى كه ابن تيميه نسبت تضعيف آن را به او داد، در كتاب‌هاى خود با سندهاى مختلف و صحيح روايت كرده است. پس چگونه اين حديث را ضعيف توصيف كرده است؟ آرى، تنها بخارى در روى عالم چنين نسبت كذب را به احمد بن حنبل داده است كه ما پاسخ آن را در كتاب «امام بخارى و جايگاه صحيحش» در شرح حال بخارى داديم. و هيچ يك از علما ومحدثين اهل سنت نيز به اين نقل بى‌اساس بخارى هيچ ارزشى قائل نشده و آن را در كتاب‌هاى خود وارد نكرده‌اند. همچنين نسبت ابن تيميه به ديگران از اهل علم نيز نسبت دروغ است و در طول تاريخ كسى جز ابن جوزى كه تنها يك سند ضعيف را پيدا كرده و در كتاب «احاديث واهيه» اش ذكر كرده است، كسى پيدا نشده كه اين حديث را تضعيف كرده باشد، چه رسد به عده‌اى از اهل علم كه ابن تيميه نه نامى از آن‌ها مى‌برد و نه نشانى از آن‌ها ارائه مى‌دهد.

بايد اين‌جا به يك مطلب اشاره كنيم و آن اينكه اسلام مى‌گويد: هر كه سخن دروغى را با آگاهى بر دروغ بودنش نقل كند خود از دروغگويان خواهد بود. با در نظر گرفتن اين اصل با مراجعه به «مسند احمد» انسان يقين پيدا مى‌كند كه احمد هرگز اين حديث را تضعيف نكرده است. پس هر كه با وجود اين قرينه و دليل، باز اين نسبت را به احمد بدهد، خود از دروغگويان خواهد بود كه ابن تيميه نيز در موارد مختلف از جمله‌اى چنين دروغگويان نيز محسوب مى‌شود.

ما اين‌جا متن اين حديث و راويانش را ذكر خواهيم كرد تا روشن شود كه اين حديث از چه اتقانى برخوردار است. بايد گفت كه اين حديث شريف را پيامبر