واشكال را متوجه آن حضرت كرد و همچنين داستان نماز و مستى را نيز قطعا او وضع كرده و به اميرالمؤمنين عليه السلام نسبت داده است.

البته اخبار ديگرى نيز در مورد او نقل شده كه بيان‌گر دروغگويى اوست.[1]

بنابر اين روشن و ثابت شد كه اين‌جا نيز ابن تيميه با تمسك بر كذب و اخبار اجداد ناصبى‌اش سعى كرده است چهره اميرالمؤمنين عليه السلام را خدشه‌دار جلوه دهد، ولى ده‌ها اخبار صحيح را كه در مورد ابوبكر و عمر وارد شده و روشن مى‌كند كه اين گونه آيات در مورد آن‌ها نازل شده و عمر بن خطاب در زمان خلافت خويش نيز آن را مصرف مى‌كرده است، نديده مى‌گيرد و با تمسك به افسانه‌ها آن‌ها را فوق العاده والا و مقدم از اميرالمؤمنين عليه السلام جلوه داده است. بنابر اين ما چند خبر در اين مورد را متذكر خواهيم شد:

1. انس مى‌گويد: من آن روز كوچك‌ترين آن جمع و ساقى آن‌ها بودم كه تحريم خمر نازل شد. در اين داستان يازده نفر از جمله جناب ابوبكر و عمر (در سال هشتم هجرى) شراب مى‌خوردند و آخرين آيه‌ى تحريم شراب نازل شد و اين داستان پس از نزول دو آيه نهى از شرب خمر بود. در اين خبر امام بخارى تنها به اسامى ابوطلحه، ابى بن كعب، ابوعبيده، ابودجانه، سهيل بن بيضاء تصريح كرده و در يك سند ابوطلحه و فلان و فلان ذكر كرده است، البته اين عادت امام بخارى در چنين موارد است. ولى در روايت بزار تصريح شده كه جناب ابوبكر نيز از جمله اين‌ها بوده و پس از مست شدن اين شعر را خوانده است: أحيي أم بكر بالسلام* وهل لك بعد قومك من سلام؟ يحدثنا الرسول بأن سحتا* وكيف حياة أصل‌

[1] . سير اعلام النبلاء ذهبى؛ ج 4، ص 271، رقم 97. براى آشنايى بيشتر با ابوعبدالرحمن سلمى به كتاب« امام بخارى و جايگاه صحيحش« شرح حال اين راوى مراجعه شود.