2. وقتى كه اين آيه: «آن را تنها گوش‌هاى شنوا دريابد» نازل شد، پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمودند: «از خداوند خواستم كه آن گوش را گوش على قرار بدهد.»[1]

اين حديث از اميرالمؤمنين عليه السلام، ابن عباس، جابر، ابورافع، انس، بريده اسلمى، ابن مرّه اسلمى، اصبغ بن نباته و مكحول روايت شده است.

سند ابن ابى‌حاتم و طبرى كه از مكحول روايت كرده‌اند (با وجود مرسل بودنش) كاملا صحيح است و در خيلى از سندها مانند ابونعيم در «معرفة الصحابه» ج 1، ص 370، ح 328 و ابن عساكر و حسكانى مكحول اين حديث را از اميرالمؤمنين عليه السلام و بريده روايت كرده است. اين حديث را از اميرالمؤمنين عليه السلام پنج نفر از تابعين روايت كرده‌اند و از بريده نيز پنج نفر و از بقيه نيز با سندهاى زيادى اين حديث روايت شده است.

تا اين‌جا ملاحظه كرديد كه ابن تيميه چگونه در رد و تكذيب حديث فضائل اميرالمؤمنين عليه السلام به دروغ از پيش خود اجماع مى‌سازد و آن را به محدثان نسبت مى‌دهد! در آينده نيز نمونه‌هايى خواهد آمد. در مورد شخصى كه اين همه دروغ مى‌بافد حكم چيست؟

[1] . انساب الاشراف، ج 2، ص 363؛ تفسير طبرى، ج 29، ص 68( با سه سند)؛ حلية الاولياء، ج 1، ص 67؛ مسند بزار؛ تفسير ابن ابى‌حاتم؛ تفسير ثعلبى، ج 10، ص 28؛ تفسير ابومنذر؛ تفسير كشاف؛ اسباب النزول واحدى ص 294؛ شواهد التنزيل؛ ج 2، ص 361 تا 379( به 22 سند)؛ مجمع الزوائد، ج 1، ص 131؛ تفسير رازى؛ تفسير قرطبى، ج 18، ص 263؛ تفسير ابن كثير، ج 4، ص 441( با 4 سند)؛ تفسير آلوسى؛ در المنثور، ج 6، ص 260( با 3 سند)؛ تاريخ ابن عساكر، ج 38، ص 349، ج 41، ص 455، ج 42، ص 361، ج 48، ص 217؛ كنز العمال، ح 36426 و 36525 و 36536.