ب.مرادشان اين است كه موضوع له المعنى المطلق است يعنى موضوع له معناى بشرط است،يعنى موضوع له ذات المعنى و ذات ماهيت است ولى حين الوضع،واضع آن معنا را به نحو لا بشرط ملاحظه كرده و ديده است و اين اعتبار بشرطى،مصحح وضع است،نه اينكه قيد موضوع له باشد.

سپس مى‌فرمايد:بر اين عقيدۀ قدما به هر دو تصويرش اشكال شده است به اينكه موضوع له اسماى اجناس،هركدام از اين دو تصوير كه باشد،يلزم امر ذهنى باشد و در نتيجه يلزم همۀ قضايا ذهنيه باشند و اگر ما بخواهيم اسماى اجناس را موضوع قضاياى خارجى يا حقيقى قرار دهيم،بايد آنها را از اين قيد و اعتبار ذهنى مجرد كنيم و آن‌گاه يلزم كه استعمال،مجازى باشد و هو خلاف الواقع،بالوجدان اين استعمال مجازى نيست و اسناد كتابت در خارج به سوى انسان،حقيقت است نه مجازى.

سپس مى‌فرمايد:ولى ما در گذشته از اين ايراد پاسخ داديم به اينكه اين اعتبارات سه‌گانه،نه تمام الموضوع له هستند و نه قيد الموضوع له،بلكه تمام موضوع له،خود ماهيت است و اين اعتبارات،مصحح وضع واضع هستند.پس اشكال ذهنى بودن قضايا وارد نيست.

(هذا كله مربوط به نظريۀ قدما بود).

اما نظريۀ متأخرين

مشهور علما از زمان سلطان تا به امروز همه مى‌گويند:موضوع له ذات المعنى است نه معانى مطلقه كه قيد اطلاق هم داخل در موضوع له باشد،خير،قيد اطلاق از راه مقدمات حكمت استفاده مى‌شود و اين سخن به اين اندازه پرواضح است و ابهامى ندارد لكن علماى اعلام وقتى خواسته‌اند اين بحث را در قالب علمى و فنى درآورند و اصطلاحى سخن بگويند،در اين مقام تعابيرى دارند كه پيچيده و درهم و برهم است و كلا چهار تعبير يا چهار قول در اين مقام هست:

قول اول.بعضى‌ها گفته‌اند:موضوع له اسماى اجناس،ماهيت مهمل يا ماهيت من حيث هى هى است(مانند آخوند صاحب كفايه).

قول دوم.بعضى گفته‌اند:موضوع له اسماى اجناس،ماهيت لا بشرط مقسمى است