«اهل»مقدر است.

مجاز در حذف:لفظى و كلمه‌اى در تقدير باشد و به عبارت ديگر،مضافى مقدر باشد.مثل:و جاء ربك اى و جاء امر ربك.يا مثل:وجوه يومئذ الى ربها ناظرة،اى الى رحمة بها.يا مثل:و اسأل القرية،اى و اسأل اهل القرية.

مجاز در كلمه:آن است كه كلمه‌اى به معناى كلمۀ ديگرى استعمال شود.مثلا مصدر به معناى اسم فاعل يا مفعول باشد.از قبيل:جعلته تبصرة اى مبصرا،يا تذكره‌اى مذكرا،يا هدى اى هاديا.و از قبيل عكس به معناى قضيۀ معكوسه يا خلق به معنى المخلوق يا لفظ به معنى الملفوظ و...

در حاشيۀ مراح الارواح،صفحۀ 4،آمده:«قد يذكر المصدر و يراد به الفاعل او المفعول نحو رجل عدل اى عادل».

«و قوله تعالى: خَلَقَ اللّٰهُ اى مخلوقه و كذلك قد يذكر اسم الفاعل و يراد به المصدر نحو قوله تعالى: فَهَلْ تَرىٰ لَهُمْ مِنْ بٰاقِيَةٍ اى البقاء و قوله: لَيْسَ لِوَقْعَتِهٰا كٰاذِبَةٌ اى كذب.و يذكر اسم المفعول و يراد به المصدر نحو قوله تعالى: بِأَيِّكُمُ الْمَفْتُونُ اى الفتنة».

حال،در مثال و اسأل القرية،از باب مجاز در اسناد يا مجاز در حذف است؛پس بايد چيزى مقدر باشد و آن اينكه عقل مى‌گويد:از در و ديوار(كه جامد است)سؤال كردن معقول نيست؛بايد سؤال از اهل قريه باشد.

6.قول شخص به شخص ديگر:اعتق عبدك عنى على الف.يعنى بنده‌ات را از جانب من آزاد كن به هزار درهم.در اينجا صحت كلام به حكم شارع متوقف است به اينكه تقديرى باشد؛يعنى ملكنى العبد بالف ثم اعتقه عنى؛يعنى اول به من بفروش؛ سپس از جانب من آزاد كن.چرا صحت متوقف بر اين است؟چون ما دليل داريم كه عتق الا فى ملك.تا شخص،مالك عبد نشود،عتق براى او صورت نمى‌گيرد.لذا در اينجا اول تمليك است و بعد عتق؛تا عتق براى او صورت بگيرد.

7.عمرو بن امرؤ القيس يا قيس بن الخطيم گفته:

نحن بما عندنا و انت بما عندك راض و الرأى مختلف