2.عده‌اى گفته‌اند جملۀ شرطى مفهوم ندارد(و منهم السيد المرتضى و السيد ابن زهره و الشيخ الحر العاملى و...).

3.علامه تفصيلى داده است.

4.فخر المحققين هم تفصيلى داده است.

5.شيخ انصارى هم تفصيلى دارد.

لكن مشهور و معروف،همان دو نظر اول است كه جناب مظفر آنها را عنوان مى‌كند و مى‌فرمايد«جملۀ شرطى داراى مفهوم است يعنى دلالت مى‌كند بر انتفاء عند الانتفاء».سپس براى اثبات اين مدعا،مناط و ميزان را در دلالت جملۀ شرطى بر مفهوم ذكر مى‌كنند.

مقدمتا بايد بدانيم:

الف.در منطق گفته‌اند قضيۀ شرطى بر دو قسم است:

1.لزومى،2.اتفاقى.

لزومى:آن است كه ما بين مقدم و تالى،علاقه و ارتباط باشد و حكم شود به اتصال دو نسبت لعلاقة.مثل:ان كانت الشمس طالعة فالنهار موجود.

اتفاقى:آن است كه اتصال ما بين مقدم و تالى،تصادفى و اتفاقى باشد لا لعلاقة.مثل:

ان كان زيد ناطقا كان الحمار ناهقا.

ب.علاقه‌اى كه در قضيۀ شرطى متصل لزومى وجود دارد.چهار نوع است:

1.علاقۀ عليت كه مقدم علت است و تالى معلول.مثل:كلما كانت الشمس طالعة كان النهار موجودا.

2.علاقۀ معلوليت كه مقدم معلول است و تالى علت.مثل:كلما كان النهار موجودا كانت الشمس طالعة.

3.علاقۀ تلازم كه مقدم و تالى،متلازمين در وجودند و كلاهما معلول علت ثالثى‌اند.مثل:كلما كان النهار موجودا كان العالم مضيئا،كه هر دو،معلول طلوع شمس هستند.

4.علاقۀ تضايف كه مقدم و تالى،متضايفين باشند.مانند:ان كان زيد ابا لعمرو