اولى صدق مى‌كند و ساير مراتب،لغو و عبث محض است و بود و نبودش هيچ‌كدام ضررى نمى‌رساند.

مثال:در نماز يوميّه،مثلا مولى مى‌خواهد مكلف امروز ظهر نماز ظهر و عصر را بخواند و اين طبيعت را ايجاد كند؛حال يك‌بار كه خواند،ايجاد طبيعت كرده و امتثال آمده؛اگر دوباره بخواند يا ده‌بار بخواند،اين وجودات بعدى اثرى ندارد بلكه كالعدم است.

2.احتمال مى‌دهيم مطلوب مولى ايجاد طبيعت باشد به يك وجود به نحو بشرط لا يا با قيد وحدت؛يعنى مولى مى‌خواهد اين عمل در خارج يك‌بار انجام بگيرد و نه بيشتر.مانند:تكبيرة الاحرام در نماز كه مطلوب مولى يك‌بار گفتن است و نه بيشتر.

نتيجۀ احتمال ديگر

اگر مكلف اين عمل را دو بار و يا بيشتر مرتكب شد،باعث مى‌شود كه همان عمل اولى او هم باطل شود و هيچ امتثالى حاصل نشود چون مولى خواسته بود كه مكلف فقط يك‌بار انجام دهد و نه بيشتر؛ولى او بيشتر انجام داد.

3.احتمال مى‌دهيم مطلوب مولى ايجاد طبيعت باشد مكررا و بشرط شيئى بشرط التكرار؛يعنى مولى از ما مى‌خواهد كه اين عمل را در خارج چند بار انجام دهيم و به يك‌بار اكتفا نكنيم.اين قسم،خود،دو صورت دارد:

الف.گاهى مطلوب مولى وجودات متكرره است بشرط التكرر؛يعنى به شرط پيوسته بودن اين وجودات به هم.مانند ركعات نماز كه مطلوب،ايجاد ركعات متعدد است نه يك ركعت؛آن‌هم ركعات بايد به هم پيوسته باشد نه جداى از هم.به عبارت ديگر،مجموع،من حيث المجموع،مطلوبيت دارد به حيث كه هر ركعت به تنهايى جزء المراد است.

ب.و گاهى مطلوب مولى وجودات متكرره است لا بشرط التكرر؛يعنى اتصال و پيوستگى به هم ندارند بلكه هركدام از اين وجودات،جداگانه و مستقلا مطلوبيت دارند.مانند:صوم ماه رمضان كه مولى خواسته 30 روز روزه بگيريم و هر روز هم، حساب جداگانه و جداگانه‌اى دارد.