جنگ جهانى دوم، آنان خواستند جهشى اوليه در آزادسازى تجارى ايجاد كنند و ميراثى بزرگ از تدابير حمايتگرانه را كه از اوايل دهه 1930 به جا مانده بود، اصلاح نمايند.

نتيجه اولين دور مذاكرات توافق راجع به 45000 مورد امتيازات تعرفه‌اى بود كه بر 10 ميليارد دلار تجارت كه حدود 5/ 1 كل تجارت جهان را دربر مى‌گرفت، اثر داشت.

بيست و سه كشور شركت‌كننده همچنين توافق كردند كه بايد برخى از قواعد تجارى مندرج در منشورITO را نيز بپذيرند. آنها معتقد بودند كه اين كار بايد به سرعت و در عين حال به صورت موقتى انجام شود تا از ارزش امتيازات تعرفه‌اى مورد مذاكره حمايت شود. مجموعه قواعد تجارى و امتيازات تعرفه‌اى، موافقتنامه عمومى تعرفه و تجارت نام گرفت و از ژانويه 1948 به اجرا درآمد. اين در حالى است كه منشورITO همچنان در دستور مذاكره بود. اين 23 كشور اعضاى مؤسس گات شدند (به طور رسمى به آنها «طرفهاى متعاهد» مى‌گويند).