وقفنامه‌

مؤمنان ثواب كيش و مالكان عقل عاقبت‌انديش معتقدند كه بهترين بنده حق كسى است كه در پرتو الطاف الهى و اشعه تابناك ذات بارى بتواند نفايس اموال دنيوى خود را جهت اكتساب ثواب اخروى مصروف داشته و وقف را ربح بى‌زيان و نفع بى‌پايان دانسته و خوشه‌چين خرمن:

مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ بوده باشد.

آرى! اينان هميشه ذكر جمليشان بر صفحه صحيفه روزگار ظاهر و آثار انوار يزدانى بر وجنات ايّام آنان باهر، و اجر جزيل و آثار خيراتشان در جريده روزگار باقى خواهد ماند، و ثواب بى‌حساب و خلاص از اليم عقاب را نيز دارا مى‌باشند.

و مردم هم آنان را به دعاى خير و طلب مغفرت و حصول درجات رفيعه ياد مى‌نمايند.

متأسّفانه اين صفت زيبا و پسنديده اكنون در عرف، نديده گرفته‌