به‌دستور وليد بن عقبه حاكم كوفه، لشكريانى به آذربايجان و ارمنستان فرستاده شد و عاقبت مردم آن دو ولايت به صلح و اطاعت تن دردادند.[1]

در زمان معاويه نيز مردم ارمنستان پيمان خود را نقض كردند، حبيب بن مسلم براى سركوبى آنان با مردم تفليس مكاتبه كرده و كمك خواست و آنان اجابت نموده و ارمنستان را سر جاى خود نشاندند.[2]

سپس مختار ثقفى پس از كسب قدرت، نخستين پرچم فرمانروايى را به‌دست عبد اللّه بن حارث برادر أشتر داده و او را به ارمنستان گسيل داشت.[3]

از زمان قيام مختار (66 ه) تا ظهور دولت بنى عباس (129 ه) منطقه ارمنستان معمولا داراى فرماندار مستقل بوده و دولت‌هاى اسلامى براى سركوب تركان و روميان از آنان كمك مى‌خواستند.

ارامنه در حدود 863 ميلادى (237 ه) به فرماندهى آشوت باگراتونى، با لشكر اعراب سخت وارد مبارزه شده و از نفوذ آنان به ارمنستان جلوگيرى كردند، لذا حكومت بغداد (متوكل عباسى) عليرغم أخذ خراج، استقلال آنجا را پذيرفته و تاج اميرى به آشوت فرستاد، تاج ديگرى نيز از طرف امپراطورى بيزانس فرستاده شد و بدين وسيله حكومت سلسله باگراتونى بنيانگذارى و كشور مستقل ارمنستان احياء گرديد.

[1] الكامل في التاريخ ج 2 ص 231.

[2] همان ص 197.

[3] نهاية الإرب ج 6 ص 24.