(وَ اللَّهُ أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهاتِكُمْ لا تَعْلَمُونَ شَيْئاً وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ الْأَفْئِدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ)[1].

و خداوند شما را از شكم مادرانتان خارج نمود در حالى كه هيچ چيز نمى‌دانستيد؛ و براى شما، گوش و چشم و عقل قرار داد، تا شكر بجا آوريد.

به‌طور خلاصه جريان تكوّن حيات ادراكى انسان از اين قرار است:

پيش از آنكه رشد انسان به مرحله‌اى برسد كه قوا و اعضاى حسّى تكميل گرديده و آماده فعاليت طبيعى خود شوند انسان فاقد هرگونه ادراك و معرفت است، پس از آنكه رشد انسان به حدّى رسيد كه قوا و اعضاى‌

[1] . سوره نحل: 78.