واژه هشتم: «هيمنه»

در قرآن كريم، واژه «مهيمن» به عنوان يكى از اوصاف بارى‌تعالى آمده است:

(هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ)[1].

او خداوند يگانه‌اى است كه معبودى جز او نيست، حاكم و مالك اوست، از هر عيب منزّه است، به كسى ستم نمى‌كند، امنيت‌بخش است، بر همه چيز چيره است، شكست‌ناپذيرى كه (با اراده نافذ خود) هر امرى را اصلاح مى‌كند، و داراى كبريا و عظمت است؛ خداوند منزّه است از آنچه همتاى او قرار مى‌دهند!

آيه پيش از اين آيه چنين است:

(هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِيمُ)[2].

او خداوند يگانه‌اى است كه معبودى جز او نيست، داناى آشكار و نهان است، و اوست بخشنده مهربان.

و آيه بعد از آيه مورد بحث چنين است:

(هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ يُسَبِّحُ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ)[3].

[1] . سوره حشر: 23.

[2] . همان: 22.

[3] . همان: 24.