مالكيت به‌وسيله احياء حاصل مى‌شود و اين احياء نيست، لكن نسبت به اين زمين از ديگران احق خواهد گرديد.

با توجه به مجموع مطالبى كه در گذشته بيان كرديم در تعريف فقه تحجير مى‌توان چنين گفت:

«التحجير وضع العلامات الدّالّة على تحديد الثروة الطبيعية تمهيداً لممارسة العمل الاقتصادى فيها».

تحجير علامتگذارى است علامتى كه نشان دهنده مرزبندى ثروت طبيعى باشد به عنوان زمينه‌سازى براى كار اقتصادى روى آن.

بنابراين هرگونه علامتگذارى و مرزبندى ثروت طبيعى كه زمينه‌ساز فعاليت اقتصادى باشد تحجير ناميده مى‌شود.

در تعريفى كه در كلمات فقها از تحجير آمده بود، تحجير به عنوان شروع به احياء زمين معرفى شده بود، اين تعريف، تحجير را به خصوص تحجير زمين يا معدن و امثال آنها از ثروت‌هاى طبيعى موات كه نيازمند احياء مى‌باشند محدود مى‌كند، درحالى‌كه تحجير محدود به ثروت‌هاى طبيعى موات نيست، بلكه در ثروت‌هاى طبيعى محياة بالطبع؛ نظير: جنگل‌ها، مراتع، نيزارها، بيشه‌زارها و امثال آنها نيز صادق است، بدين سبب و به منظور ارائه تعريفى كه بتواند تحجير ثروت‌هاى طبيعى محياة بالطبع را شامل شود در تعريف تحجير عبارت فوق را ترجيح داديم.

از همين روى مى‌توان گفت: تحجير بر دو قسم است: تحجيرى كه مقدمه احياء ثروت طبيعى موات است يا به تعبيرى ديگر: تحجيرى كه مقدمه ايجاد بهره‌زايى در ثروت طبيعى خام است. و تحجيرى كه مقدمه انتفاع و بهره‌بردارى از ثروت محياة بالطبع است.