برداشت است كه بر روى زمين خام امكان ندارد، بلكه ابتدا بايد زمين خام را براى كشت و زرع آماده كرد، آن را تسطيح نموده،- و در صورت نياز- خاك آن را بايد اصلاح كرد، و نيز- در صورت نياز- براى شورى زدائى، آن را زهكشى نمود، و آب را به‌وسيله ابزار و وسائل لازم- يا با تدبير خاصى- به روى زمين آورد، و براى رساندن آب به كشت و زرع يا درخت و نهال‌ها بايد جدول‌بندى كرد، و كارهايى از اين دست كه زمين خام را براى بهره‌بردارى اقتصادى مناسب آماده مى‌كند.

به وسيله كارهايى از اين دست زمين احياء مى‌شود و براى بهره‌بردارى آماده مى‌گردد. آماده سازى زمين براى بهره‌بردارى همان است كه از آن به احياى زمين يا ايجاد بهره‌زايى تعبير مى‌كنيم.

ايجاد بهره‌زايى در مثل معدن باطن و چشمه، ايجاد دسترسى به معدن و چشمه آب است.

در ثروت‌هاى حيوانى دريايى يا آبزيان، ايجاد بهره‌زايى به آن است كه آبزى با ابزارى نظير ابزار صيادى در اختيار قرار گيرد. و در مثل جانوران صحرا به آن است كه از گريز پائى درماند.

ايجاد بهره‌زايى در ثروت خام، منشأ مالكيت آن ثروت مى‌شود. دليل بر اين مطلب، روايات فراوانى است كه در گذشته در بخش ايجابى نظريه منشأيت كار براى مالكيت به آنها پرداختيم، براى نمونه به روايات ذيل اشاره مى‌كنيم:

1. موثقه سكونى عن ابى عبدالله (ع) قال: قال رسول‌الله (ص):

«مَنْ غَرَسَ شَجَراً أَوْ حَفَرَ وَادِياً بَدِياً لَمْ يسْبِقْهُ إِلَيهِ أَحَدٌ، وَ أَحْيا أَرْضاً مَيتَةً فَهِى لَهُ، قَضَاءً مِنَ اللهِ وَ رَسُولِهِ»[1].

[1] . همان، ج 25، ابواب احياء الموات، باب 2، ص 413، حديث 1.( ر. ك. ص 75)