در دوران انقلاب اسلامى و پس از آن، اضافه بر آنچه در بالا اشاره شد، از نظر سبك و اسلوب استفاده از اسلوب عاطفى و حماسى در خطابه‌هاى دينى رواج بى‌سابقه‌اى پيدا كرد و از نظر محتوا، مضامين انتقادى سياسى و اجتماعى بيشترين اهتمام سخنوران مذهبى را به خود جلب نمود.

برجسته‌ترين سخنوران مذهبى در اين مقطع شيخ حسينعلى راشد و شيخ محمدتقى فلسفى به شمار مى‌روند. آقاى راشد پيش از پيروزى انقلاب اسلامى بدرود حيات گفت؛ اما آقاى فلسفى تا نزديك به بيست سال پس از پيروزى حيات داشت. نامبرده در دوران پيش از پيروزى انقلاب نقش بسيار مهمى در بسيج مردم بر عليه رژيم پهلوى ايفا نمود. پس از پيروزى انقلاب اسلامى نيز در سال‌هاى نخستين پيروزى سخنرانى‌هاى مؤثرى در پشتيبانى از انقلاب اسلامى و رهبرى آن ايراد نمود؛ اما به تدريج به دليل كهولت و ناتوانى به جز چند مورد استثنايى سخنرانى عمده‌اى ايراد نكرد.

ه. سازمان و تشكيلات حوزه‌هاى دينى:

حوزه‌هاى علمى شيعه از دير زمان فاقد تشكيلات و سازمان رسمى بوده‌اند. مهم‌ترين عامل اين وضعيت موضع اعتراض‌آميز حوزه‌هاى دينى شيعى نسبت به حكومت‌هاى ظالم و ستمگرى بوده كه قرن‌ها بر سرنوشت مسلمين حكومت كرده‌اند. از يك‌سو به دليل اين كه وجود سازماندهى متمركز به حكومت‌ها امكان تسلّط بر سرنوشت‌