سخنوران دينى آنان را از ابتكار و پردازش نوين سبك و محتواى سخنورى بازداشته بود. پس از دوره رضاخان و پايان جنگ جهانى به دليل ضعف و ناتوانى حكومت محمدرضا پهلوى جنبش نوينى در سخنورى و خطابه دينى به وجود آمد. سخنوران و خطباى مذهبى به ابتكارات فراوانى دست زدند و نوآورى گسترده‌اى چه در ناحيه سبك و شيوه سخنورى و چه در ناحيه محتويات و مضامين به وجود آمد. در اين ميان اقبال گسترده مردم به سخنوران و خطاب مذهبى نقش بسيار مهمى در اين نوآورى‌ها داشت.

در اين دوره تحولات عمده‌اى كه در خطابه و سخنورى مذهبى از نظر سبك و اسلوب به وجود آمد عبارت بود از:

1. گرايش به اسلوب فلسفى و استدلالى يكى از دلايل رواج اين اسلوب در خطابه‌هاى دينى، موج افكار كمونيستى و ليبراليستى بود كه در برابر انديشه دينى به مبارزه برخاسته بود.

2. دگرگونى ادبيات خطابه مذهبى و راه يافتن واژه‌ها و عبارت‌هاى جديد به ادبيات خطابه مذهبى و تحولاتى كه در محتواى خطابه مذهبى به وجود آمد عمدتاً عبارت بود از:

پرداختن به موضوعات اجتماعى و سياسى و به انديشه‌ها و مكاتب فلسفى و اجتماعى جديد؛

استفاده از مطالب علوم جديد در تأييد و تحكيم مطالب دينى؛

استفاده فراوان از ادبيات شعرى و داستانى در تبيين موضوعات دينى.