مورد سوم‌

امام شهيد صدر (رحمه الله) انقلاب اسلامى در عراق را زمانى آغاز كردند كه هنوز مرجعيت و گستردگى پايگاه‌هاى مردمى ايشان به مرحله مرجعيت اعلايى كه امت او را به عنوان فصل الخطاب تصميمات دينى تلقى كند، نرسيده بود.

مسلماً آن بزرگوار در آن زمان گزينه ديگرى جز شروع برخورد سياسى و اعلام رويارويى آشكارا با رژيم ديكتاتورى و ويران ساختن ديوار ترس و هراسى كه رژيم با استفاده از آن بر توده مردم تسلط يافته و چيره شده بود و گشودن راه انقلابيون براى پيگيرى فعاليت‌هاى انقلابى اسلامى تا رسيدن به نتيجه مطلوب نداشت و اگر برخورد شجاعانه آن شهيد بزرگوار نبود، مسلماً انقلاب اسلامى در عراق پيش از تولد نابود مى‌شد و ديكتاتورى وحشيانه‌اى كه بر اين كشور و مردم آن سايه گسترده بود، فعاليت‌هاى اسلامى را از ريشه نابود مى‌كرد و چنان بلايى بر سر مردم عراق مى‌آورد كه براى قرن‌هاى متمادى توان سر برآوردن پيدا نمى‌كرد.

نكته‌اى كه نمى‌توان بدون اشاره از آن گذشت، ضعفى بود كه مرجعيت عالى آن زمان- كه در شخصيت سرور گران‌قدر و استاد اساتيد آيت‌الله العظمى مرحوم سيد ابوالقاسم خويى (قدس سره) مجسم شده بود- در حمايت از موضع انقلابى سترگ امام شهيد صدر (رحمه الله) نشان داد. اين ضعف چشمگير در موضع مرجعيت عالى منجر به‌