چيزى نگفتى! آن مرد گفت: او از مطلبى خبر داد كه جز من و خدا كسى از آن خبر نداشت.

كشّى (مورّخ و راوى‌شناس معروف قرن چهارم)، از فضل بن شاذان نقل مى‌كند كه زاهدان صادق، چهارتن و همگى از ياران على عَلَيهِ‌السَّلَام بودند: ربيع بن خيثم، حزم بن حيان، اويس قرنى، عامر بن عبد قيس و سپس درباره آنان مى‌گويد:

«كانوا مع عليّ وأصحابه، وكانوا زهّاداً أتقياء».

همگى با على و اصحاب او بودند و زاهد و پارسا بودند.

و سپس مى‌گويد:

«وكان أويس القرنيّ مفضّلًا عليهم كلّهم»[1].

و اويس قرنى از همه آنان برتر بود.

در قرن‌هاى نخستين تاريخ اسلام، بيشترين تعداد پيروان امام على عَلَيهِ‌السَّلَام در كوفه زندگى مى‌كردند و به همين دليل در روايات فراوانى كوفه، جايگاه زاهدان و عابدان معرفى شده كه عابدترين و زاهدترين مردم را در خود جاى داده است.

كشّى در كتاب رجال معروف خود، درباره ثعلبة بن ميمون كه از عالمان زاهد و از عرفاى برجسته زمان خود و شاگرد امام صادق عَلَيهِ‌السَّلَام بوده، روايت مى‌كند: هارون الرشيد هنگام عزيمت به حج، از كوفه گذشت و در محلّى كه به‌

[1] . همان: ص 63.