أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُزَكُّونَ أَنْفُسَهُمْ بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ

آيا نديدى كسانى را كه خودستايى مى‌كنند؟! بلكه تنها خداست كه هر كس را بخواهد، ستايش مى‌كند[1].

پس عصمت به دست خداست و اطاعت هم از آنِ اوست. مطلق بودن امر به اطاعت و نيز مطلق بودن نفس اطاعت، به تنهايى بر اين مطلب دلالت مى‌كند كه معين كردن اولى‌الامر لازم است و همچنين شناساندن او نيز فقط از جانب خداى متعال ممكن است؛ زيرا فقط اوست كه از همه نيت‌ها و نهان‌ها آگاهى دارد، و فرد معصوم و پاك را از غيرمعصوم باز مى‌شناسد.

گروه دوم، آياتى است كه به وجوب بازگرداندن امور به ولى امر دلالت مى‌كند؛ يعنى بايد هر مسئله‌اى كه در آن اختلاف مى‌شود به ولى امر بازگردانده شود همچنان‌كه شأن رسول خدا نيز همين بود:

وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى‌ أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ‌

و هنگامى كه خبرى از ايمنى و ترس [چون پيروزى و شكست يا ميزان توانايى نيروهاى خودى و دشمن‌] به آنان رسد، [بدون بررسى در درستى و نادرستى‌اش‌] آن را منتشر مى‌كنند، و [در صورتى كه‌] اگر آن خبر را به پيامبر و اولياى امورشان [كه به‌

[1] . سوره نساء: 49.