اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اطاعت كنيد خدا را، و اطاعت كنيد پيامبر خدا و اولو الأمر را[1].

پيام و مفاد اين آيه آن است كه وجوب اطاعت از رسول و اولى‌الامر، مطلق و عام است و همه اوامر و نواهى ايشان را در بر مى‌گيرد؛ بى هيچ قيد و شرطى.

اقتضاى منطقى و طبيعى چنين اطلاق و عموميتى آن است كه خود ولى، مى‌بايست چنان كسى باشد كه امر و نهى او هميشه با امر و نهى خدا و رسول مطابق باشد و حتى به اندازه سر سوزنى از امر خداى سبحان سرپيچى نكند، تا اطاعت از او به نحو مطلق و بى هيچ استثنايى واجب باشد و اين به معناى وجوب عصمت «اولى الأمر» است؛ زيرا تنها معصوم است كه امر و نهى او با امر و نهى خدا و رسول مطابقت كامل دارد. در نتيجه او بايد از جانب خداى تعالى منصّوب شده باشد؛ زيرا فقط خداست كه انسان معصوم را مى‌شناسد، و عصمت هم به دست اوست نه ديگران. خداى تعالى مى‌فرمايد:

فَلا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقى‌

پس خودستايى نكنيد، او پرهيزگاران را بهتر مى‌شناسد[2].

[1] . همان: 59.

[2] . سوره نجم: 32.