براى آنها استغفار كند خدا را توبه پذير و مهربان خواهند يافت. به پروردگارت سوگند كه آنها مؤمن نخواهند بود، مگر اينكه در اختلافات خود، تو را به داورى طلبند و سپس از داورى تو، در دل خود احساس ناراحتى نكنند و كاملًا تسليم باشند. اگر [همانند بعضى از امت‌هاى پيشين،] به آنان دستور مى‌داديم: يكديگر را به قتل برسانيد، و يا از وطن و خانه خود، بيرون رويد، تنها عده كمى از آنها عمل مى‌كردند و اگر اندرزهايى را كه به آنان داده مى‌شد انجام مى‌دادند، براى آنها بهتر بود و موجب تقويت ايمان آنها مى‌شد. و در اين صورت، پاداش بزرگى از ناحيه خود به آنها مى‌داديم. و آنان را به راه راست، هدايت مى‌كرديم. و كسى كه خدا و پيامبر را اطاعت كند، [در روز رستاخيز] هم‌نشين كسانى از پيامبران و صدّيقان و شهدا و صالحان خواهد بود كه خدا، نعمت خود را بر آنان تمام كرده و اينان نيك هم‌نشينان و رفيقانى هستند[1].

در اين آيات، قرآن كريم ابتدا به مفهوم توحيد و سپس به موضوع امامت پرداخته است كه تأكيدى است بر اينكه توحيد الهى در مرحله عمل، جز از رهگذر امامت و رهبرى الهى تحقق نمى‌يابد.

[1] . سوره نساء: 48- 69.