در نصّ بر امامت اهلبيت (عليهم السلام) در قرآن، اسلوب اشاره و توصيف را برگزيد.

اكنون آياتى كه با همين روش، به امامت اهلبيت (عليهم السلام) دلالت مى‌كند را برمى‌رسيم:

3- 1. آيه ولايت‌

إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ‌

سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آورده‌اند؛ همان‌ها كه نماز را برپا مى‌دارند، و در حال ركوع، زكات مى‌دهند[1].

امام ثعلبى در تفسير خود، از ابوذر غفارى نقل كرده است: روزى همراه رسول خدا (ص) نماز ظهر را به جا آوردم. گدايى در مسجد از مردم درخواست كمك كرد، اما هيچ كس به او چيزى نداد. او دستش را به آسمان بلند كرد و گفت: خدايا! شاهد باش كه من در مسجد پيامبرت (ص) از مردم كمك خواستم و هيچ كس به من چيزى نداد، در اين حال على (رضيالله عنه) در نماز و در حال ركوع بود و با انگشت دست راستش كه در آن انگشترى بود، به او اشاره كرد و آن گدا انگشتر را از دست او در

[1] . سوره مائده: 55.