«مَن طَلَبَ العِلمَ ليبَاهى بِهِ العُلماءَ أو يمارِى بِهِ السُفَهَاءَ أو يصرِفَ وُجُوهَ الناسِ إليهِ فَلْيتَبوَّءْ مَقعَدَهُ مِنَ النَار»[1].

اينچنين طلب علمى، جز ايجاد مانع در طريق خدا- براى خود انسان و براى ديگران- نتيجه‌اى نخواهد داشت؛ لكن اگر اينچنين نباشد، اگر علم دينى براى اغراض دنيوى نباشد، خود علم دينى، سازندگى دارد و هرچه بر اخلاص متعلّم افزوده شود بر نتايج و ثمرات و بركات اين علم دينى افزوده خواهد شد.

در روايت است كه‌

«إنَّ الملائِكةَ لَتضَعُ أجنِحَتَها لِطالِبِ العِلم»[2].

«تضَعُ أجنِحَتَها»

يعنى: فرشتگان در برابر طالب علم نهايت خضوع و تواضع مى‌كنند. خضوع ملائكه الهى، يعنى: خضوع جهان هستى، يعنى همه تشكيلات جهان در برابر كسى كه براى خدا طلب علم مى‌كند، خضوع مى‌كنند:

«مَن تَعَلَّمَ العِلمَ وَعَمِلَ بِهِ وَعَلّمَ لله دُعِى فى مَلَكوتِ السَّماواتِ عَظيماً»[3].

كسى كه براى خدا درس فرا بگيرد، براى خدا به ديگران بياموزد، براى خدا به آنچه آموخته است عمل كند؛ در ملكوت آسمان‌ها، بزرگ ناميده مى‌شود.

اميدواريم خداى متعال، به همه ما توفيق اخلاص كامل، عنايت كند و هر چه بر عمر ما مى‌افزايد؛ بر علم و بر اخلاص ما، بيافزايد؛ إنه سميع مجيب.

براى شروع به بحث اصول، مطالبى را به عنوان مقدّمه، بايد مطرح كنيم؛ كه ره‌گشاست و زمينه بررسى علمى مسائل اين علم را فراهم مى‌كند.

[1] . اصول كافى، ج 1، ص 47.

[2] . همان، ص 34.

[3] . همان، ص 35.