غذایی که به طرف دهان خود و همسرش میبرد،
اجر میبرد». البته این اجر و ثواب در صورتی است که لقمه غذا را
به دستور دین و به خاطر دین بردارد و آداب دینی را رعایت
و به وظایف دینی عمل کند.[1]
در پیشینة کتاب برای آداب سفره و
مهمانی، یکی از بهترین آنها کتاب وسائل الشیعه (ج16)،
کتاب الاطمعه و الاشربه، باب آداب المائده، تألیف محمدحسن حرآملی است. ایشان در این کتاب 112 باب
از روایات اهل بیت در
زمینة سفره و مهمانی را گرد آوری کرده است.
طعام حلال
«انسان»؛ درختی است که میوهاش اولاد است. اگر
این میوه سالم و خوب باشد، آن را میچیند. اما اگر
این میوه معیوب و کِرم زده و فاسد باشد، میگذارند تا
خودش بیفتد؛ دیگر ارزش چیدن ندارد. درخت هم قیمتش به
میوهاش بستگی دارد و اینکه میوهاش چیدنی
باشد، نه دور ریختنی. اگر کسی نانش حلال شد، دیگر بچهاش
کِرم نمیزند و سالم میشود.[2]
اهل بیت کسب رزق حلال
و حلال بودن خوراک را اساسیترین رکن تغذیه و سفره میدانند.
در ادعیة که بهترین حالات آنان در دعا به حضور پروردگار بوده، از
خداوند فراهم شدن زمینه کسب رزق و روزی حلال را خواستهاند.
تغذیة نادرست و غیر اصولی سه
پیامد دارد: بیماری جسمی، بیماری روحی،
بیماری فکری که حاصل آن افکار ناصوابی است که از زبان
یا از قلم جاری میشود. حتی در سنین پیری
و کمال نیز روح انسان تحت تأثیر تغذیه است.
امام صادق: كَسْبُ الْحَرَامِ يَبِينُ فِي الذُّرِّيَّة؛ «اثر مال حرام در
ذریة [نسل] انسان مشخص و آشکار میگردد».[3]