هدف خردمندان، دیدار (رحمت) خدای سبحان در سرای آخرت است، و هیچ راهی جز علم و عمل برای رسیدن به این هدف وجود ندارد؛ از سویی مراقبت بر علم و عمل جز با تندرستی ممکن نیست و تندرستی نیز جز با تناول کردن غذا و خوراک به مقدار حاجت در هر شبانه روز میسر نمی‌شود. ازاین‌رو خداوند متعال می‌فرماید: كُلُوا مِنَ الطَّيِّباتِ وَاعْمَلُوا صالِحا؛ «خوردنی‌های شایسته بخورید و کارهای شایسته بجا آورید».[1] بنابراین هر کس اقدام به خوردن غذا می‌کند تا بدان وسیله به علم و عمل خود یاری رساند و تقوایش را تقویت کند، سزاوار نیست که زمام نفس را رها کند و آن را همانند چهارپایان در چراگاه آزاد بگذارد تا هر چه می‌خواهد بخورد؛ زیرا آنچه باعث دینداری و وسیله رسیدن به دیانت است شایسته است که مظهر انوار و آداب و سنن دینی باشد؛ به طوری که بنده خدا را پای‌بند کند و انسان متقی بدان وسیله از گناهان مصون بماند، تا آنجا که اشتهای به غذا را در خوردن و نخوردن، با میزان شرع بسنجد تا بدان وسیله گناه و معصیتی را از خود دور سازد و اجر و ثوابی را کسب کند، هر چند که در آن غذا بیشترین لذت نفسانی باشد. رسول خداˆ می‌فرمایند: إنَّ الرجلَ لَیُوجَر حتی فیِ اللُقمَهِ یَرفعها إلی فیه وإلی فی إمراتِهِ؛ «همانا مرد حتی به خاطر لقمة

[1]. مؤمنون، 51.