استاد در فقه و اصول جامع تعميق و اختصار بود. از يك طرف از تفصيل و اطناب خالى بود و از طرف ديگر عميق بود؛ زيرا مطالب اصلى و كليدى را به شاگرد تلقين مى‌كرد و با تسلّطى كه خود ايشان در مباحث داشتند، مطالب ارائه شده در درس از قوّت و استحكام بالايى برخوردار بود. مرحوم ميرزا قدس سره اساساً معتقد بودند، براى اينكه شاگرد در درس پرورش يافته وقوه‌ى استنباط و اجتهاد او شكوفا شود، بايد نقاط حساس و اساسى مطلب در درس مطرح شود و ذهن شاگرد به مطالب اصلى معطوف گرديده و در حل آن‌ها به كار گرفته شود كه اگر بحث عميق و كليدى حل شود، بقيه‌ى مطالب خود به خود روشن شده و بر آن‌ها مترتب خواهد گشت؛ از اين رو در مقام تدريس هر چند بخشى از اقوال و آراى مختلف در مسئله را معترض مى‌شدند، اما همه‌ى تلاششان بر اين بود كه به اختصار و اجمال از آن عبور كرده و بسط و تفصيل ندهند و تمام آراء، وجوه و انحاء متعدد آن را مطرح نكنند، به جهت اينكه ذكر وجوه و اقوال متعدد با تفصيل و بسط كامل، هر چند شاگرد را با اين اقوال و مستندات آن آشنا مى‌كند و از نظر كمّى اطلاعات او را بيشتر مى‌نمايد، اما القاء همه‌ى اين‌ها در مقام تدريس، باعث مى‌شود تا ذهن شاگرد با توجّه به اين اقوال، به كار گرفته شده و موجب خستگى شود. در نتيجه از تحليل و موشكافى كامل مطلب در نقاط