را از انسان بگيرد به خصوص طلبه كه مى‌خواهد مراتب كمال را درك كند.

لذا با عمل به همگان ياد مى‌داد كه غيبت و صحبت از ديگران در مقابل من ممنوع است.[1]

[1]- غيبت و تهمت از آفات بسيار بزرگى است كه متأسفانه اكثراً به آن مبتلا مى‌باشند. به همين جهت مرحوم ميرزا قدس سره نه تنها با زبان، بلكه با سيره و سلوك عالمانه‌ى خود درس پرهيز و اجتناب از اين گناه را مى‌دادند كه چون آتش خرمن دين و ايمان را به يغما برده و خاكستر مى‌كند.« قال رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: الغيبة اسرع في دين الرجل المسلم من الاكلة في جوفه».( الكافى، ج 2، ص 365، ح 2746) شخصى كه غيبت مى‌كند بنا به فرموده‌ى امام صادق عليه السلام مصداق شخصى است كه خداوند مى‌فرمايد:« إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ».( نور، آيه 19؛ الكافى، ج 2، ص 366، ح 2747) مدلول اين آيه شريفه و حديث عظيمه دلالتى روشن بر اين دارد كه غيبت جز گناهان كبيره محسوب مى‌شود. زيرا ملاك در تشخيص گناه از كبيره و صغيره، بنابر روايات وعده‌ى عذاب و عقوب الهى است. و اين آيه تصريح مى‌كند كسانى كه خواهان اشاعه‌ى فحشاء و گناه باشند مورد لعن الهى قرار خواهند گرفت و آنكه از درگاه رحمت بى‌پايان خداوند محروم گشت، مسلماً جايى جز قعر جهنم برايش نخواهد بود